Μετά από σαράντα χρόνια συμβίωσης «τα ρούχα πλύθηκαν μαζί και έχουν γίνει ροζ», που λέει και το τραγούδι. Έτσι κάθε τόσο λέω στην γυναίκα μου διάφορα «κοσμητικά επίθετα» όπως γριά, φώκια, παλιόγρια, κακιά, στρίγγλα κλπ. Τα λέω σιγά δήθεν στα κρυφά αλλά φυσικά αρκετά δυνατά για να τα ακούει. Αυτό την διασκεδάζει και γελάει.
Εχθές λοιπόν πήγαμε με την σύζυγο για να αγοράσουμε κάτι. Ως συνήθως διχάστηκε ανάμεσα σε δύο χρώματα. Μετά από κάποια δευτερόλεπτα αναμονής (είμαι ορμητικός και βιαστικός τύπος και προφανώς ολίγον με ειδικές ανάγκες) την ρώτησα:
-Τί θα γίνει «γριά στρίγγλα που μου έχεις ψήσει το ψάρι στα χείλη»; Θα αποφασίσεις καμιά φορά;
Αυτή άρχισε να γελάει με το όνομα-σιδηρόδρομο και εγώ θυμήθηκα ένα παλιό ανέκδοτο με έναν ινδιάνο. Σας το μεταφέρω:
Ένας ινδιάνος πηγαίνει στο ληξιαρχείο και ζητάει να αλλάξει το όνομά του.
-Πως σας λένε; ρωτάει ο υπάλληλος.
-Με λένε «Μικρή στρογγυλή πέτρα που ξεκινάει από την κορυφή του λόφου, κυλάει στην κατηφόρα, χτυπάει στο βραχάκι και πέφτει στην λίμνη», απαντάει ο ινδιάνος.
-Και ποιο θα είναι το καινούριο σας όνομα;
-Πλάτς!
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο »
