Ἐκεῖνο πού θέλω νά τονίσω δέν φαίνεται ἐδῶ. Εἶναι τό κρεμμύδι, τό ὁποῖον ὡς εἴθισται, τό τσιγαρίζουμε πρῶτα. Ἐδῶ ὑπάρχει ἕνα μειονέκτημα. Ἄν τό ἀφήσετε ἀτσιγάριστο τό φαγητό γίνεται νερουλό καί βρίσκετε μέσα μεγάλα κομμάτια κρεμμύδι (προσωπικά τό βραστό κρεμμύδι δέν μοῦ ἀρέσει γιατί κρατάει κάποια μυρωδιά θείου.
Ἄν τό τσιγαρίσετε κάνει νόστιμο τό φαγητό, ἀλλά ταυτόχρονα τό βαραίνει.
Ἔτσι ἐγώ ἔχω διαλέξει τόν μεσαῖο δρόμο. Ψιλοκόβω τό κρεμμύδι καί τό βάζω νά τσιγαριστεῖ σέ σιγανή φωτιά. Ἄν τό σκεπάσετε κιόλας θά βράζει γιά ἀρκετή ὥρα μέ τό νερό πού βγάζει. Ὅταν μαραθεῖ καλά βάζω τά ὑπόλοιπα ὑλικά.
Μέ αὐτόν τόν τρόπο τό φαγητό παίρνει τήν νοστιμιά τοῦ τσιγαριστοῦ, χυλώνει τό ζουμί χωρίς νά βάζετε μέσα ἀλεύρι καί ταυτόχρονα δέν γίνεται τόσο βαρύ ὅσο ὅταν τό τσιγάρισμα γίνει σέ δυνατή φωτιά, γιατί ἀποφεύγετε νά τό κάψετε καί νά μαυρίσει.
Τό μόνο μειονέκτημα εἶναι ὅτι πρέπει νά ἀφιερώσετε πολύ ὥρα στό τσιγάρισμα.
Άντε και καλούς μπούκους (μπουκιές) όπως λένε και στο χωριό μου.
