Καθώς βόλτα επήγαινα στη θάλασσα μια μέρα
εσκέφτηκα ότι καλή θάταν μια κρουαζιέρα.
Σ’ ένα καράβι ανέβηκα που ήταν στο λιμάνι
και μία Ά Θέσεως έκλεισα μάνι-μάνι.
Φαγιά μου υποσχέθηκαν, ξενύχτια με κορίτσια
και κάθε ικανοποίηση σε ότι έχω βίτσια.
Το πλοίο εσαλπάρισε, πήγα για την καμπίνα
αλλά με βάλαν κι’ έπλυνα τα πιάτα στην κουζίνα.
Και ενώ εγώ ενόμιζα καλά πως θα περνάω,
άρχισα δωδεκάωρες βάρδιες να κοπανάω.
Ολημερίς εις το κουπί, το βράδυ αγγαρεία
και όλο εσκαρφάλωνα ψηλά εις τα ιστία.
Συνέχεια σκληρή δουλειά απ’ το πρωΐ στο βράδυ
και τρώγαμε μεσάνυχτα λιγάκι παξιμάδι.
Τρεις μήνες εις την θάλασσα μας έφαγε τ’ αλάτι
και ο λοστρόμος με λουρί μας βάραγε στην πλάτη.
Στην πείνα με ψοφήσανε, νερό; με κορακιάσαν
για να μην πω πόσες φορές ναυτίες με επιάσαν.
Ώσπου στο τέλος με χαρά «Στεριά-στεριά» ακούμε
και πάμε όλοι χαρούμενοι να αποβιβαστούμε.
Έξω αφού μας βγάλανε, μας στείλαν στα χωράφια
και μας το είπαν άμεσα χωρίς περιστροφή
ότι αν ποτέ θα θέλαμε να δούμε την Ευρώπη,
έπρεπε να πληρώσουμε για την επιστροφή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου