Μανάδες... (χι, χι, χι)

Χτυπάει τό τηλέφωνο. Ἡ Μάνα τό σηκώνει κι ἀκολουθεῖ ὁ ἑξῆς διάλογος:

Μάνα: Ναί;

Κόρη: Γειά σου Μαμά. Μπορεῖς νά μοῦ κρατήσεις τά παιδιά ἀπόψε;

Μάνα: Θά βγεῖς;

Κόρη: Ναί.

Μάνα: Μέ ποιόν;

Κόρη: Μ' ἕνα φίλο.

Μάνα: Εἰλικρινά δέ μπορῶ νά καταλάβω γιατί ἄφησες τόν ἄντρα σου. Τόσο καλό παιδί!

Κόρη: Δέν τόν ἄφησα ἐγώ, ΑΥΤΟΣ μέ ἄφησε!

Μάνα: Τόν ἄφησες νά σ' ἀφήσει, καί τώρα βγαίνεις ἔξω μέ τόν καθένα.

Κόρη: Δέν βγαίνω μέ τόν καθένα. Μπορῶ νά σοῦ φέρω τά παιδιά;

Μάνα: Ἐγώ δέ σ' ἄφησα ποτέ γιά νά βγῶ ἔξω μέ κανέναν ἄλλο παρά μέ τόν πατέρα σου.

Κόρη: Ναί, ἀλλά ἔκανες ἕνα σωρό πράγματα πού δέν τά κάνω ἐγώ.

Μάνα: Τώρα τί ὑπονοεῖς;

Κόρη: Τίποτα. Θέλω ἁπλά νά μοῦ πεῖς ἄν μπορεῖς νά κρατήσεις τά παιδιά ἀπόψε.

Μάνα: Θά περάσεις τήν νύχτα μαζί του; Τί θά πεῖ ὁ ἄντρας σου ἅμα τό μάθει;

Κόρη: Ο ΠΡΩΗΝ ἄντρας μου ἐννοεῖς! Δέ νομίζω πώς θά τόν νοιάξει. Ἀπό τότε πού ἔφυγε ἀπό τό σπίτι, ἀμφιβάλλω ἄν κοιμήθηκε ποτέ μόνος!

Μάνα: Ἄρα λοιπόν θά κοιμηθεῖς στό σπίτι αὐτουνοῦ τοῦ χαμένου;

Κόρη: Δέν εἶναι χαμένος.

Μάνα: Ὅποιος ἄντρας βγαίνει μέ μία χωρισμένη μέ παιδιά εἶναι χαμένος καί παράσιτο.

Κόρη: Κοίτα, δέ θά τό συζητήσω. Νά τά φέρω τά παιδιά ἀπό κεῖ ἤ ὄχι;

Μάνα: Ἄμοιρα παιδάκια μου μέ τέτοια μάνα.

Κόρη: Τί ἐννοεῖς μέ ΤΕΤΟΙΑ μάνα;

Μάνα: Χωρίς σταθερότητα. Ἔμ, γι' αὐτό ἔφυγε ὁ ἄντρας σου.

Κόρη: Μά ἀκοῦς τί λές; Εἶσαι ἀπαράδεκτη! Δέ ντρέπεσαι!

Μάνα: Μή μου φωνάζεις ἐμένα! Πάω στοίχημα ὅτι κι αὐτουνοῦ τοῦ χαμένου ἔτσι τοῦ φωνάζεις!

Κόρη: Μπά, τώρα ἀνησυχεῖς γιά τόν χαμένο;

Μάνα: Ἀαα, βλέπεις ποῦ τό παραδέχεσαι πῶς εἶναι χαμένος; Τό ἤξερα ἐγώ!

Κόρη: Μαμά κλείνω.

Μάνα: Κάτσε παιδί μου! Μή κλείνεις! Τί ὥρα θά μοῦ φέρεις τά παιδιά;

Κόρη: Οὔτε θά σοῦ τά φέρω, οὔτε θά βγῶ ἔτσι πού μ' ἔσκασες!

Μάνα: Μά βρέ παιδάκι μου, ἅμα δέ βγαίνεις ποτέ ἔξω, ΠΩΣ θά γνωρίσεις κανένα καλό παιδί;