Αμάν πια

Εἶναι ἡ γυναίκα ἑνός τύπου, ὁ ὁποῖος βρίσκεται διαρκῶς στό νοσοκομεῖο

μέ κρίσεις. Τή μία πέφτει σέ κῶμα, τήν ἄλλη γίνεται καλύτερα, κ.ὁ.κ...

Παρόλα αὐτά, αὐτή ἦταν στό πλευρό τοῦ κάθε μέρα, κάθε ὥρα, κάθε λεπτό.

Σέ μία στιγμή, καί ἐκεῖ πού καθόταν καί τόν κοίταζε πού ξάπλωνε στό

κρεβάτι τοῦ νοσοκομείου, αὐτός ἀνοίγει λίγο τά μάτια του καί της

ψιθυρίζει μέ βαρύ τόνο:

-Ξέρεις κάτι; Ἤσουν πάντα στό πλευρό μου σέ ὅλες μου τίς δύσκολες

στιγμές... Ὅταν ἀπολύθηκα ἀπό τή δουλειά μου, ἤσουν ἐκεῖ νά μέ

παρηγορήσεις, ὅταν ἡ ἐπιχείρησή μου ἀπέτυχε, ἤσουν ἐκεῖ νά μέ

ὑποστηρίξεις, ὅταν μέ πυροβόλησαν στό δάσος, ἤσουν ἐκεῖ, ὅταν χάσαμε

τό σπίτι, ἤσουν πάντα μαζί μου... Τώρα πού ἡ ὑγεία μου κλονίστηκε,

εἶσαι συνεχῶς στό πλευρό μου... Λοιπόν ξέρεις κάτι;

-Τί, ἀγάπη μου; τόν ρωτάει ἐμφανῶς συγκινημένη ἡ γυναίκα του.

-Δέν φεύγεις, μωρή γκαντέμω, ἀπό δίπλα μου, μπᾶς καί δῶ καί ἐγώ μία

ἄσπρη μέρα;